Furious.

Dzień nie był dla mnie łaskawy. Od rana irytacja samym widokiem większości ludzi, których dziś spotkałam. Śmiałam się, płakałam ze śmiechu, ale i tak wszystko wracało do normy.

Irytacja.

Pustka.

Jakby życie śmiało mi się w twarz.

Zmęczona tym wszystkim, myślałam, że sen pomoże. Gdy jestem chora pomaga, ale tym razem to moja psychika zachorowała.

I nie pomógł.

Obudziłam się i szara rzeczywistość uderzyła mnie w twarz. Obudziłam się z wściekłością i nienawiścią do wszystkiego co się rusza, co istnieje, co żyje. Żadne słowo, ani onomatopeja nie są w stanie opisać tego, co w sobie w tym momencie mam.

Chcę krzyczeć ciemnością, frustracją, złością, smutkiem, nieopisaniem, żalem i pustką, które mam w sobie. Całą nienawiścią, którą żywię do ludzi. Od jakiegoś czasu ludzie są dla mnie tylko balastem. Przyczyną problemów z innymi ludźmi i samą sobą, negatywnych uczuć, zawodów, wkurwu na samą siebie.

Chcę niszczyć

krzyczeć

płakać

drapać

gryźć

wpaść w furię

wydać z siebie ryk, który uwolni mnie od wszystkiego.

Tymczasem siedzę

patrzę na szczęście

łzy leją się po policzkach

i ukrywam się w sobie

żeby nikt mnie nie odkrył.

Pieprzyć was.