że człowiek odradza się jak feniks z popiołów.
Płonęłam. Zimnym, smutnym płomieniem rozżalenia, bezsensowności i bezużyteczności. Płonęłam patrząc na szczęście wokół, na ludzi zadowolonych z życia, na sytuację sprawiające radość. Zapłonęłam z żalu, spowodowanego tym co robię i kim się stałam. Wypaliło mnie do końca poczucie, że moje miejsce tutaj jet nieokreślone, że moja egzystencja, to nie życie. Wypaliła mnie myśl o nieumytych naczyniach, o kurzu na półkach i smugach pasty do zębów na umywalce. Spopieliła mnie miłość (czy niemiłość?). Najpiękniejsze i najbardziej bolesne z uczuć sprawiło, że stałam się plamą rozwodnionego od łez pyłu.
Lecz wiesz co?
To zabawne jak kilka godzin może sprawić,
że człowiek odradza się jak feniks z popiołów.
Dwa złote promienie oświetliły mnie, ogrzały ciepłem śmiechu, dały sił wartością ich słów. Mówili, śmiali się, aż dali mi sił, by powstać i odrodzić się. Stałam się tak słoneczna jak oni, błyszczałam, skrzyłam się pośród nich docenieniem i znajomością własnej wartości. Byłam i żyłam, towarzysząc im w ich życiu. Żyliśmy ramię w ramię. Lecz przyszedł czas, gdy miałam żyć sama. Żyję. Ale czuję smród popiołu.
To zabawne jak mało potrzeba czasu może sprawić,
że człowiek rozsypuje się w popiół.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz